Συγγραφείς: Γιάννης Μαυρής & Γιώργος ΣυμεωνίδηςPublic Issue | 2016 Σελ. 552 ISBN: 978-960-99150-3-8 Το βιβλίο των Γιάννη Μαυρή και Γιώργου Συμεωνίδη καλύπτει τρία διακριτά, πλην όμως άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, αντικείμενα: Πρώτο, τις θεωρητικές αφετηρίες και τη μεθοδολογία της πρόβλεψης του εκλογικού αποτελέσματος, με χρήση πολιτικών δημοσκοπήσεων. Δεύτερο, τη διαχρονική παρακολούθηση και ανάλυση της πολιτικής σκηνής και …
Η εκλογική γεωγραφία των 3 υποψηφίων και ο εντυπωσιακός γεωγραφικός κατακερματισμός της προεδρικής ψήφου Στο εκλογικό αποτέλεσμα της προεδρικής κάλπης, ο γεωγραφικός κατακερματισμός της ψήφου είναι εντυπωσιακός. Με βάση τα διαθέσιμα (όχι τελικά) εκλογικά αποτελέσματα, η εκλογική γεωγραφία των υποψηφίων Προέδρων της ΝΔ αποκαλύπτει εντυπωσιακές διαφοροποιήσεις μεταξύ των μεγάλων γεωγραφικών ενοτήτων της χώρας. Σε μεγάλο βαθμό, οι διαφοροποιήσεις αυτές έχουν ιστορική βάση (επιρροή της συντηρητικής παράταξης στην παλαιά Ελλάδα και στις Νέες Χώρες), αλλά επικαθορίστηκαν σημαντικά από τις προσχωρήσεις των τοπικών Βουλευτών και αξιωματούχων.
Πως αναμένεται να διαμορφωθεί ο νέος εκλογικός χάρτης της χώρας
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αντικείμενα της πρόβλεψης εκλογικών αποτελεσμάτων αποτελεί η πρόβλεψη της εκλογικής γεωγραφίας, δηλαδή η πρόβλεψη του κόμματος που θα επικρατήσει σε κάθε ελάσσονα εκλογική περιφέρεια. Στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (2004 και 2007) η Public Issue ξεκίνησε μια προσπάθεια πρόβλεψης της εκλογικής γεωγραφίας με βάση στατιστικά υποδείγματα, τα οποία στηρίζονται στη συστηματική σχέση που υφίσταται ανάμεσα στο εθνικό ποσοστό κάθε κόμματος (το ποσοστό στο σύνολο της επικράτειας) και τα ποσοστά που λαμβάνει κατά περιφέρεια.
Από την ιστορική παρατήρηση της κομματικής επιρροής κατά ελάσσονα εκλογική περιφέρεια, στις τέσσερις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (1993, 1996, 2000 και 2004), προκύπτει το ακόλουθο συμπέρασμα: Κατά κανόνα, ανάμεσα στο εθνικό ποσοστό κάθε κόμματος (το ποσοστό στο σύνολο της επικράτειας) και τα ποσοστά που λαμβάνει σε κάθε ελάσσονα περιφέρεια, υφίσταται μια συστηματική σχέση. Επομένως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, με βάση το αναμενόμενο εθνικό ποσοστό κάθε κόμματος είναι δυνατόν να προβλεφθεί, ο νικητής στις 56 εκλογικές περιφέρειες της χώρας, η αναμενόμενη εκλογική επιρροή και οι έδρες κάθε κόμματος κατά περιφέρεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η στατιστική αυτή μέθοδος προέβλεψε με μεγάλη επιτυχία το νικητή στις 54 από τις 56 εκλογικές περιφέρειες των εκλογών του 2004
Ανάλυση των
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ και ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗ
Από την ιστορική παρατήρηση της κομματικής επιρροής κατά ελάσσονα εκλογική περιφέρεια, στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (1993, 1996, 2000), προκύπτει το συμπέρασμα ότι, κατά κανόνα, ανάμεσα στο εθνικό ποσοστό κάθε κόμματος (το ποσοστό στο σύνολο της επικράτειας) και τα ποσοστά που λαμβάνει κατά περιφέρεια, υφίσταται μια συστηματική σχέση. Επομένως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, με βάση το αναμενόμενο εθνικό ποσοστό κάθε κόμματος είναι δυνατόν να προβλεφθεί, τόσο ο νικητής στις 56 εκλογικές περιφέρειες της χώρας, όσο και η αναμενόμενη εκλογική επιρροή των κομμάτων κατά περιφέρεια.
Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ οφείλεται κατα κύριο λόγο στην οξύτατη κρίση εκπροσώπησης που χαρακτηρίζει εδώ και καιρό τις σχέσεις του κόμματος με την κοινωνική του βάση. Η μαζική μεταστροφή ευρύτατων κοινωνικών που στήριζαν στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ (ο 1 στους 6 εκλογείς του 2000 – περίπου 500.000 άτομα), αποκρυσταλλωμένη και εντυπωσιακά αμετάβλητη κατά την τελευταία τριετία, αποτέλεσε ένα ογκώδες ρεύμα διαπαραταξιακής μετατόπισης.
| Abstract in English |
| Ολόκληρο το κείμενο της Διατριβής στο Εθνικό Αρχείο Διδακτορικών Διατριβών |
Αντικείμενο της διατριβής είναι η μελέτη των κοινωνικών διαφοροποιήσεων που εμφανίζονται στην εκλογική βάση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου (1974-1985), καθώς και το ερμηνευτικό πλαίσιο για την ιστορική διαμόρφωση των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών. Τελικός σκοπός είναι να εξηγηθούν οι έντονες κοινωνικές διαφοροποιήσεις που εμφανίζονται στο κομματικό σύστημα, αλλά και να προσδιορισθεί, επίσης, η θέση και η σημασία που κατέχει η κοινωνική τάξη, ως προσδιοριστικός παράγων της ψήφου στην Ελλάδα. Η πραγμάτευση του αντικειμένου γίνεται σε δύο (εννοιολογικά και μεθοδολογικά διακριτά), επίπεδα προσέγγισης: α) στην ανάλυση των αποτελεσμάτων των βουλευτικών εκλογών της περιόδου 1974-1985, και β) στην επεξεργασία των αποτελεσμάτων των συνδικαλιστικών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο 1983-1987. Με βάση τις δύο αυτές διαφορετικές, αλλά πάντως συγκλίνουσες, αναλύσεις επιχειρείται η διατύπωση ενός ερμηνευτικού υποδείγματος για την κοινωνιολογική ανάλυση των σύγχρονων ελληνικών πολιτικών κομμάτων και διατυπώνονται γενικότερες υποθέσεις εργασίας, αναφορικά με την εξέλιξη της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής στην Ελλάδα. Το κείμενο της διατριβής αρθρώνεται σε δώδεκα κεφάλαια, το σύνολο των οποίων υποδιαιρείται σε εισαγωγή, και τρια μέρη: το πρώτο μέρος αναφέρεται στις κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις του κομματικού ανταγωνισμού, το δεύτερο στην κοινωνική σύνθεση της εκλογικής βάσης των κομμάτων, με τεκμήριο τις βουλευτικές εκλογές και το τρίτο στις κοινωνικές συντεταγμένες της κομματικής επιρροής στο επίπεδο των συνδικαλιστικών εκλογών.