Το άρθρο ασχολείται με την εκλογική συμπεριφορά των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων καθ’όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο 1950-1967. Στο επίκεντρο της προβληματικής του άρθρου είναι η παρακολούθηση της εκλογικής συμπεριφοράς και των συνθηκών διαμόρφωσής της των κυριαρχούμενων τάξεων στην Ελλάδα, μετά την ήττα των αριστερών δυνάμεων στον Εμφύλιο. Το άρθρο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ελληνική ιδιομορφία του ‘Κέντρου’ έγκειται στο γεγονός ότι εξέφραζε ‘λαϊκές’ και ‘ταξικές’ κοινωνικές δυνάμεις, αποτελούσε δηλαδή ένα εν δυνάμει ‘σοσιαλιστικό’ ή ‘σοσιαλγενές’ μόρφωμα, έχοντας ωστόσο στις κορυφές του (στην ηγεσία του) οργανικά τμήματα του αστικού (καθεστωτικού) πολιτικού προσωπικού της χώρας. Η κύρια αυτή αντίφαση του κεντρώου ελληνικού φαινομένου θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές συνέπειες: εμφάνιση του ρεύματος της ‘κεντροαριστεράς’ υπό την καθοδήγηση του Α.Παπανδρέου, διάλυση της εσωτερικής συνοχής του κόμματος (τυπικό ‘κόμμα στελεχών’ της εποχής), διάλυση της μορφής του κεντρώου κόμματος στη μεταπολίτευση και εμφάνιση ριζοσπαστικών και σοσιαλιστικών ρευμάτων με πρώτο παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ.
Το Κέντρο ή η διαρκής πόλωση της πολιτικής σκηνής 1950-1967 (Χριστόφορος Βερναρδάκης και Γιάννης Μαυρής)