Η σύγχρονη ελληνική κρίση εκπροσώπησης δεν επιλύθηκε φυσικά τον Ιούνιο του 2012. Ένα χρόνο μετά, η περίοδος που διανύουμε παραμένει μεταβατική. Η κρίση εκπροσώπησης παρατείνεται. Η νέα μορφή του κομματικού συστήματος που αναδύεται δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε αποκρυσταλλωμένη, ούτε οριστική.
Ανάλυση του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ
Συνήθως οι Ευρωεκλογές, λόγω του διαφορετικού θεσμικού τους διακυβεύματος, θεωρούνται -και στην πραγματικότητα είναι- λιγότερο σημαντικές από τις αντίστοιχες εθνικές βουλευτικές. Η χαλαρότητα και ο κατακερματισμός της ψήφου, που εκφράζεται κατά κανόνα σε αυτές, δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό τους ως «εκλογές β’ τάξης», σε αντιπαράθεση με τις βουλευτικές. Το παράδοξο είναι, ότι οι τάσεις του εκλογικού σώματος που αποτυπώνονται σήμερα, σε περίπτωση βουλευτικών εκλογών, παραπέμπουν -με βάση τα ιστορικά εκλογικά δεδομένα της χώρας- σε μια εικόνα κομματικού ανταγωνισμού, που θυμίζει περισσότερο Ευρωεκλογές και λιγότερο βουλευτικές.